استاد بازنشسته دانشگاه تهران گفت: اینکه کتاب هایی با موضوع هویدای اسرار مگو و درد و دل مردم منتشر شود ربطی به جامعه‌شناسی ندارد و نباید آنها را کتاب‌های جامعه‌شناسانه دانست.

خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و اندیشه- سارا فرجی: حتماً همه ما بارها در مواجه با افرادی قرار گرفتیم که برای یک تحقیق پژوهشی از ما خواستند که پرسشنامه فرد یا نهاد محقق را پرکنیم. در بیشتر مواقع یا از پرکردن آنها امتناع می‌کنیم چون اساساً انجام چنین کاری را بیهوده می‌دانیم و به آنها بی اعتماد هستیم یا اینکه ترجیح می‌دهیم نظر شخصیمان را در مورد موضوعات جامعه به کسی یا جایی نگوئیم در حالیکه همین پرسشنامه‌ها و تحقیقات می‌تواند راهگشاری بسیاری از مسائل و مشکلات جامعه باشد. از نظر سعید معیدفر، استاد جامعه شناسی بازنشسته دانشگاه تهران و پژوهشگر این حوزه، دلیل چنین رفتاری این است که جامعه شناسی رسمی در ایران وجود ندارد و اصول و قواعد آن در بیشتر مواقع رعایت نمی‌شود بنابراین عرصه برای عرضه اطلاعات و محتواهایی فراهم می‌شود که هیچ ارتباطی با علم واقعی و رسمی جامعه شناسی ندارند.

در دو گزارش قبلی اشاره کردیم که حوزه علوم انسانی برای اغلب مردم این جذابیت را دارد که به آن سرک بکشند و نظر بدهند؛ در این میان افرادی هم هستند که نظرات شخصی خود که حاصل دیده‌ها و شنیده‌های روزمرهشأن است را کتاب می‌کنند و به زعم خودشان کار جامعهشناسانه انجام می‌دهند در حالی‌که این کجا و آن کجا. در ادامه سلسله گفت‌گوهایی که با موضوع سرک کشیدن همه به علوم انسانی و نوشتن کتاب‌های به اصطلاح جامعه شناسی زرد گرفتیم با سعید معیدفر، گفتگو کردیم که در ادامه آن را می‌خوانید؛

وی با اشاره به اینکه مخالف انتشار کتاب‌هایی مثل «جامعهشناسی خودمانی» و امثال آن نیست گفت: من مخالف انتشار چنین کتاب‌هایی نیستم چون می‌بینیم اغلب آنها هم تجدید چاپ شدند و مورد توجه عموم مردم قرار گرفتند به شرطی که میان این آثار با کتاب‌های جامعهشناسی رسمی و علمی تفکیکی قائل شویم. محتوای اغلب این کتاب‌ها هم شامل عقده‌های فروخفته و ناکامی‌های مردم است و عمدتاً هم نگاه‌های بدبینانه نسبت به ایرانی‌ها دارند. مثل اینکه ما آدم‌های چاپلوس، دروغگو و پاچهخوار هستیم و به عنوان نمونه مجموعه پاورچین که مهران مدیری برای تلویزیون ساخته بود و امثال آن همگی بازتاب ناکامی‌ها و عدم موفقیت‌هایی است که مردم در زندگی روزمره دارند و در قالب ضربالمثل، مفاهیم و اینها در می‌آورند یا فیلم و سریال درباره آنها ساخته و یا بعضاً کتاب راجع به آنها نوشته می‌شود. در واقع این آثار حرف دل آدم هاست که توسط یک نفر جمع و کتاب شده است. حرف‌های خودمانی که بارها همه ما در کوچه و خیابان و تاکسی شنیدهایم. دلیل استقبال از این آثار این است که ادامه همان گفتگوهای روزمره و خودمانی تاکسی، اتوبوس و پارک است.